Hoor de wind waait door de bomen....
Als de zon schijnt word ik actief, als het regent wacht ik tot het over is en als het waait word ik moe. Moe van het geraas van de wind door de bomen.
Al bijna drie jaar werk ik als vrijwilliger voor de Luisterlijn. Een landelijke organisatie waar mensen terecht kunnen voor een luisterend oor. Elke week ben ik 4 uur zo'n luisterend oor. Gisteren ook weer. Ik nam de telefoon op zoals altijd:"Goedenavond met de luisterlijn". Mensen beginnen dan soms aarzelend, soms blij, soms in hoge nood te spreken. Ik stem me af op wat ik hoor en zo ontstaat een gesprek.
Al luisterend gaat de storm in haar liggen
Deze keer begon het gesprek anders. Ik hoorde een vrouw heel hard huilen. Heftig snikkend vertelde ze dat het voor haar niet meer hoefde. Ze was ziek, alleen, gevallen en al een jaar lang haar huis niet meer uit geweest. Nadat haar man een aantal jaren geleden is overleden was het hard bergafwaarts gegaan. Geen kinderen, geen familie meer, geen buren die naar haar omkijken, alleen de thuiszorg die reageerde op haar alarmknop nadat ze die ochtend was gevallen. Ze zegt: "Fijn dat ze komen, maar vervolgens zit ik nu toch weer alleen. Als ik zeg dat ik niet meer wil leven, praten ze op me in zodat ik toch weer mijn best doe, maar eigenlijk luistert niemand naar me." Ze snikt nog heftiger. Ik probeer haar te kalmeren door zelf hoorbaar rustig in en uit te ademen. Ik zeg niets. Ze wordt stiller. Na een tijdje hoor ik haar zuchten. Dan zegt ze: "Dank je dat je naar me hebt willen luisteren". De storm in haar is gaan liggen.
Reactie plaatsen
Reacties
De kracht van écht luisteren! En van stilte! Waardevol en dankbaar werk doe je, Cora. Veel respect!