Naar aanleiding van een artikel in het AD op zaterdag 4 november, zegt iemand tegen mij:"Jij kunt je gevoelens ook altijd zo goed verwoorden Cora." Ik kan dat beamen maar dat was heel lang niet zo. Het is zo'n 25 jaar geleden dat mijn leidinggevende van toen tegen me zei:"Jij moet eens leren om je gevoelens beter te verwoorden." Hij kwam hierop toen ik weer met een gevoel van onrechtvaardigheid en onmacht in tranen was. Wat er precies aan de hand was kon ik niet goed verwoorden, ik kon de boodschap slecht overbrengen. Die leidinggevende voelde wel dat mijn gevoel klopte, maar hij kon er zo ook niets mee. In eerste instantie vond ik het onzin. Ik had toch gewoon gelijk? Maar het liet me toch niet helemaal los. Twee jaar later zag ik in de plaatselijke krant een advertentie met als tekst:'Leer je innerlijke stem kennen'. Ik meldde me aan en dat was het begin. Er ging een wereld voor me open. Mijn emotionele binnenwereld bleek een fantastisch gebied voor ontdekkingsreizen.
Het leven als ontdekkingsreis
Toen ik eenmaal de deur naar mijn binnenwereld gevonden had werd het leven intenser. Ik kon reflecteren op elke aanvaring, ergernis of andere gebeurtenis die een emotie opriep. Ik volgde via het werk trainingen over communicatie, samenwerken, presenteren en meer van die dingen die we met collega's kregen aangeboden. Mijn zelfinzicht werd groter en de bijbehorende woorden kwamen er in eerste instantie vooral schrijvend uit. Ik volgde een opleiding hypnotherapie die me nog een laag dieper bracht. Ik kon via een emotie teruggaan naar de situatie waarin die emotie was ontstaan. Een situatie waarin een overtuiging ontstond over hoe in het vervolg met zulke situaties om te gaan, of hoe je zulke situaties moest vermijden. Zo ontstaan overlevingsmechanismen. Het niet uiten van je gevoelens is zo'n mechanisme. Ik deed dat omdat mijn vader niet wist hoe met de emoties van mijn moeder om te gaan. Ik wilde mijn vader sparen. Ik huilde in mijn bed, onder de dekens.
In de jaren dat ik me langzaamaan meer bewust werd van mijn emotionele binnenwereld veranderde de relatie met mijn vader. Voor het eerst kon ik boos op hem worden. Woest was ik en het bracht ons dichter bij elkaar. Ook hij durfde voor het eerst meer over zijn gevoelens te praten. Helaas duurde dat maar een jaar. Toen belde hij me:"Cora ik ga dood". Hij had darmkanker en voorvoelde blijkbaar dat hij een operatie niet zou overleven. Nog geen twee maanden later overleed hij. Net 67 jaar geworden. In de maanden na zijn overlijden zat mijn leven op meerdere fronten niet mee. Ontslag, echtscheiding, gebroken been en nog meer. In mijn dromen had hij af en toe een boodschap voor me. Zo droomde ik dat ik in een oud romeins badhuis lag. Overal stroomde water. Ik probeerde die kranen dicht te krijgen, maar het bleef maar stromen. Toen zei mijn vader in die droom:" Cora, laat maar stromen." Ik heb dat ervaren als 'toestemming' om mijn tranen te laten gaan, mijn gevoelens mochten er zijn.
De levenstuin als reisleider
De ontdekkingsreis in mijzelf verbindt mij met de wereld. Het helpt mij mensen en situaties te doorgronden. Ik wil weten wat mensen beweegt, waarom mensen doen wat ze doen. Dat leert mij over mensen en relaties en daarmee dus ook over mezelf. De natuur, de bloemen, de tuin helpen daarbij. Het biedt een ingang voor gesprek en brengt steeds weer nieuwe mensen op mijn pad.
Reactie plaatsen
Reacties