Natter wonen
Het was prinses Irene die mijn ogen opende voor de helende werking van de natuur. Op een dag: 'Dialoog met de natuur' onder haar begeleiding, ontdekte ik zo'n 20 jaar geleden dat ik voor mijn welbevinden 'natter' moest gaan wonen. Ik begon met een bak water in de tuin met van die ballen waar het water overheen stroomde. Van het geluid van dat kabbelende water werd ik al blij. Een paar jaar later kwam ik manlief tegen en vertelde hem dat ik aan het water wilde wonen. Zo kochten we samen ons huidige huis aan de Oude Rijn, omringd door sloten. Op het terras bij de keuken zitten we aan de sloot waar de meerkoeten, eendjes, zwanen en waterhoentjes elk voorjaar weer druk zijn met hun gebroed. Zeer rustgevend en toch altijd leven. We woonden er nog geen twee jaar toen manlief gehandicapt raakte na een hersenstaminfarct. De eerste jaren daarna waren de tuin en al het water eromheen meer last dan lust. Toch keerde in 2017 het tij. In een opleiding voor buitencoach ging mijn oog weer open voor de helende werking van de natuur.
Thuiskomen in een groep van gelijkgestemden
De dag van de diploma-uitreiking kwam ik thuis bij een man met een darmbloeding. Hij zat nog rustig voor de TV maar ik rook dat het niet goed was. Die avond zat ik al weer in het ziekenhuis bij hem op de IC. Mijn plannen om buitencoach te worden werden in de kiem gesmoord. Mijn activiteiten in de wereld van zorg en welzijn om mantelzorgers als serieuze gesprekspartners te zien in plaats van over ze te praten en voor ze in te vullen wat goed voor ze is, waren toen blijkbaar nog niet klaar. Ik zag een aankondiging van de toen nog beroepsvereniging voor groene zorg voor een netwerkbijeenkomst om ervaringen te delen en samen te leren. In het najaar van 2017 ontmoette ik in een huisje in een bos een groep van zo'n 25 mensen met hart voor mensen en natuur. Mensen die de natuur of tuin in hun werk inzetten om mensen te helpen dichter bij hun eigen natuur te komen. Dat geeft rust en meer gezondheid. In dat huisje in het bos vond ik de mensen bij wie ik me thuis voel. In het begin bezocht ik elk kwartaal de bijeenkomsten op de mooiste plekken in de natuur. Maar toch kwam er de klad in door ziekte, corona, overlijden en andere levenskwesties. Ik volgde hun activiteiten door mijn oogharen op afstand via de groep Green Care community of practice op LinkedIn. Regelmatig moest ik aan ze denken terwijl ik in mijn levenstuin bezig was.
Natuur gebruiken voor meer gezondheid
Afgelopen zaterdag trof ik ze weer, mijn gelijkgestemden! Een hele dag op landgoed Verwolde in de Achterhoek. Het voelde ook na een paar jaar afwezigheid weer als thuiskomen. We lieten ons inspireren door de elementen water, vuur, aarde en lucht. De lunch was gemaakt met ingrediënten uit de moesgaard die Sophia, die op het landgoed is opgegroeid, weer tot leven heeft gewekt. Heerlijk en inspirerend. Met elkaar hebben we de wens dat veel meer mensen de natuur gebruiken om andere mensen te laten groeien, bloeien en verblijden. Ik voel me gesteund en klaar voor de volgende stap.
Voel je je aangesproken?
De tuin en ik zijn na een jaar klaar om mensen te ontvangen die willen helpen in de tuin, of die gewoon willen genieten van het gras dat groeit. We gaan op zoek naar mensen met geheugenproblemen die vrijwilligerswerk willen doen. In december kan ik hier meer over vertellen. Heb je interesse of wil je op de hoogte blijven? Neem dan nu contact op.
Reactie plaatsen
Reacties