Aan het eind van het jaar kijk ik meestal terug op wat er allemaal gebeurd is en de lessen die dat jaar me heeft gebracht. Dit jaar er is zoveel gebeurd! Ik weet niet goed waar te beginnen. Gelukkig heb ik veel foto's gemaakt die me een beetje helpen te herinneren wat er allemaal was. Maar lang niet alles heb ik gefotografeerd. In het voorjaar begon bijvoorbeeld alles lekker te groeien om vervolgens weer te worden opgegeten door de slakken. Daar heb ik dus geen foto's van!. Het regende veelvuldig, het gras groeide maar door. Echt koud werd het ook nog niet. Er bloeit met kerst zelfs nog een rode roos. Het gaat allemaal gewoon door, wat er in de wereld ook gebeurt. Soms kan ik niet meer tegen alle ellende in de wereld. Gelukkig heb ik dan mijn tuin! En een gouden bal....
Gelukkig met wilgen
Als ik foto's van de tuin bekijk van een jaar geleden, zie ik hoe leeg het dan nog is. Het meeste structurele succes boek ik met wilgentakken. Vorig jaar zette ik heel veel stammetjes in de grond. Vlocht er op sommige plekken takken doorheen zodat het een heg werd. Op andere plekken werden het bomenrijtjes. Groots effect. En het leuke is dat de rij met knotwilgen langs de sloot elk jaar weer nieuw bouwmateriaal geeft. Ik heb ontdekt hoe blij ik van dat structureren met wilgentakken word. Snel, gemakkelijk en meteen effect.
Als de bladeren van de bomen zijn, begin ik met het voorbereidende werk. Ik knip en zaag de dunnere takken uit de wilgen. Dan komt Wim zijn zoon om de dikke takken uit de helft van de wilgen te zagen. De dikste stammen worden verzameld om te verzagen tot brandhout voor volgende winter. De dikkere takken worden op een lengte van ongeveer 2 m gezaagd en apart gelegd. De rest gaat op een hoop om te dienen als vlechtmateriaal of opstophout langs de sloot. Ook dient een deel als speelmateriaal voor vogels, egels, boommarters en al die andere diertjes die van takken en rottend hout houden. En dan kan ik gaan bouwen.
Met de grondboor maak ik gaten voor een heg langs de kas waar de bessenstruiken na twee jaar nog niet groter zijn gegroeid dan 20 cm. Blijkbaar is de grond daar niet geschikt voor bessenstruiken, dus gaan ze verhuizen.
Ik zet de dikkere takken in de gaten, klei de gaten weer dicht en dan kan het vlechten beginnen. Niet te geloven hoeveel takken je op deze manier kwijt kunt. In een uur of twee heb je zomaar een heg. Dan bedenk ik dat er aan één kant langs die heg wel een strook voor bloemen mag. Ik heb nog worteldoek in de schuur liggen en dek een strook van ongeveer 60 cm af. Oh ja, daar kan ik dan meteen de bladeren die ik nog bij elkaar moet harken van het terras onder stoppen. Dan heb ik volgend voorjaar mooie grond. En zo komt van het een het ander. Ik dek het af met het overschot aan dikke takken. Al doende zie ik hoe de puttertjes en andere vogeltjes genieten van de zaadjes in de kaardebollen. In de schuur heb ik nog afgeknipte kaardebollen liggen. Ik besluit die boven in de heg te steken. Nog meer vogelvoer. Als ik na zo'n dag 'buitenspelen' weer bij Wim aanschuif in de woonkamer zeg ik:"Ik word hier zó gelukkig van!
Nog meer
Het jaar heeft me meer gebracht dan wilgen. Er kwamen nieuwe mensen die zich aangetrokken voelden tot de levenstuin. En dat bracht weer van alles met zich mee. Zo kwam ik door de ontmoeting met Esther Ritman op het idee voor het organiseren van een Levenscafé. Een plek voor ont-moeting met humor en diepgang over leven en dood. Ook in 2025 ga ik daar mee door. Elke eerste zondag van de maand vanaf 16.00 uur. (maar niet in januari).
Met Judy van Vliet kwam er veel meer kunst in mijn leven. Ze heeft nu haar atelier in het tuinhuis en haar aanwezigheid stimuleert ook mij weer tot schilderen. We hebben plannen voor de Kunstroute 2025 op 17 en 18 mei.
Er was al de yogales op één zondagochtend in de maand van Sandra. En tot mijn verrassing werd ik opeens gebeld door Sandy die vroeg of ze in 2025 een aantal dagen mag verzorgen voor mensen die behoefte hebben om zo af en toe eens te ontspannen in een andere dan alledaagse omgeving met onder andere yoga van Sandy en een workshop van mij. De eerste keer is op 25 januari.
Ik merk dat het afgelopen jaar me van alles heeft gebracht wat volgend jaar nog verder gaat. Dat is mooi. Dat is wat ik wil.
Paal en perk stellen
De laatste maanden kreeg ik meer en meer behoefte aan afbakening en duidelijkheid. De behoefte om heggetjes en paaltjes te plaatsen is daar een bevestiging van. 'Paal en perk stellen'. Dat betekent dat ik ook met sommige dingen ben gestopt. Wat ik ben gestopt heeft met ongelijkwaardigheid te maken. Ik kan (nog steeds) slecht tegen wat mensen elkaar aandoen onder het mom van 'goede bedoelingen'. Het heeft vaak te maken met jezelf groter of kleiner te maken dan je bent. Ik wil graag dat mensen zichzelf zijn en dat we van elkaar leren en ons blijven ontwikkelen.
En zo vond ik weer deze spreuk van Lao Tse:
"Zonder jezelf kleiner te maken, kun je anderen doen groeien!"
Ik neem deze spreuk al bijna mijn hele leven met me mee, maar opeens voelde ik hem in volle betekenis. Ik ben nog rechterop gaan staan. Ik voel me vrijer dan ooit. Ik ben voorzitter geworden van het dorpsteam in ons dorp. Opdat wij met elkaar trots mogen zijn op waar we wonen! Verantwoordelijkheid nemen voor ons leven met elkaar.
Het wordt een mooi 2025!
Mijn dochter had op tweede kerstdag heugelijk nieuws. Na jaren vallen in haar 39e jaar alle stukjes in haar leven in elkaar. Een lieve man, een nieuw huis samen, nieuwe baan en als een gouden bal in de heg: een baby in 2025. Ik ben zo blij haar zo gelukkig te zien.
Het leven gaat gewoon door!
Heb jij ook zo'n gouden bal ergens?
Reactie plaatsen
Reacties