De laatste tijd hoor ik mezelf steeds zeggen:"Ik doe maar wat!" De reactie daarop is altijd:"Dat zeg je wel, maar dat is niet zo." Toch is het wel hoe het voor mij voelt. Dat gaat bijvoorbeeld over de manier waarop ik met de tuin bezig ben, over hoe ik mijn schilderijen maak, hoe ik nieuwe situaties benader. Ik doe maar wat. Maar wat betekent dat nou eigenlijk?
Het komt in me op
"Is je tuin al bijna zoals je het wilt hebben?". Dit is een vraag die me regelmatig gesteld wordt. Dan sta ik met mijn mond vol tanden. Want hoe ik het wil hebben, dat weet ik niet. Ik heb geen plan. Ik doe maar wat. Wat ik wel wilde was een schommel, een labyrint en een kas. En bloemen. En zo begon ik. Van het één kwam het ander. Ik liep rond en bedacht dat er op een bepaalde plek nog meer ruimte moest zijn voor bloemen of groente. Of een boom of een struik. Of een heg. En zo vulde de tuin zich vanzelf. Deze herfst voelde de hoek achter de kas als een dode hoek. En ik bedenk dat de border daar een ronding moet krijgen en dek met worteldoek nog een stuk gras af zodat er een ronde border kan ontstaan. Ik zie het al voor me en wordt er blij van.
En als ik dan met die ronding in gedachten naar die hoek kijk, bedenk ik dat hier een kleurrijk opgaand element in het gras de hele boel in winter en zomer zou kunnen opvrolijken. Maar wat dan? Opeens komt in me op dat er iemand in het dorp woont die glassculpturen maakt. Ik bezoek zijn website en besluit er eens langs te fietsen. Hele mooie glaswerken, een prachtig gesprek over het leven. Beetje duur, nog net niet helemaal wat ik zou willen. Geïnspireerd ga ik naar huis. Thuisgekomen ga ik op de plek staan waar het moet komen en ik weet opeens hoe het het object er uit moet komen te zien. Ik heb er een tekening van gemaakt, nu nog zien hoe ik dat gemaakt krijg. Ik had dit niet bedacht. Het komt in me op.
Openstaan voor wat zich aandient
Een dag later spreek ik met iemand die op zoek is naar wat ze nou eigenlijk zou willen doen, waar ze echt plezier in zou kunnen hebben. "Ja, ik doe allerlei leuke dingen, maar het is steeds weer wat anders", zegt ze, "eigenlijk zou ik me op één ding moeten focussen."
Dat herken ik. Zo heb ik mijzelf ook jaren veroordeeld op mijn 'wispelturigheid'. Ik vertel haar hoe ik ook nooit iets kon vinden waar ik me blijvend in kon vastbijten, maar dat veel dingen toch wel steeds weer terugkwamen. "Ja, dat heb ik ook", zegt ze. Ik vertel haar dat ik pas een paar jaar geleden van mezelf kon accepteren dat ik dingen oppak en weer loslaat en weer oppak en loslaat. En dat ik nu maar wat doe. "Oh, dat zou ik ook willen", zegt ze. Misschien moet ik eerst accepteren dat ik niet maar één ding hoef te vinden en me gewoon openstellen voor wat zich aandient.
Vrij
"Hoe bedenk jij wat je wilt schilderen?", ook een vraag die me doet nadenken. "Ik bedenk het niet", is mijn antwoord, "ik begin vanuit een gevoel met een bepaalde kleur, of zoekend naar een antwoord op een vraag die ik me stel." Dat kan soms een hele worsteling zijn, maar toch doe ik maar wat. Ik laat het eigenlijk ontstaan. Ik ben met kwasten en kleuren op het doek aan de gang totdat het voor mijn gevoel klaar is. Bij het laatste wat ik schilderde ging ik over een bestaand schilderwerk heen omdat ik het te 'onuitgesproken' vond. Ik zette er nogal heftig een paar stevige donkerpaarse blokken op. Ik verbond ze met een vierkante vorm. Daarna ging ik het weer verzachten. Elke dag een paar streekjes. Toen bedacht ik me dat een deel geel moest. Best spannend. Maar ik werd er blij van! Toen kwam er nog een open blokje bij, weglopend naar de rechterkant en toen ik dat met geel inkleurde begon ik het lied 'Free' van Stevie Wonder te zingen. Het schilderij is klaar en heeft als titel: 'Free'. Eigenlijk heel bijzonder als je naar het gesloten paarse vierkant kijkt. Toch is het 'Vrij' wat ik voel.
'Free'
Al doende leren
En terwijl ik dit zit te schrijven word ik me bewust wat het is, waarom mensen zeggen dat ik niet maar wat doe. Ik leer van wat ik doe. Ik bedenk weinig van tevoren en ga gewoon aan de slag. Als ik bezig ben ontdek ik hoe het zit, ik ontdek de (on)mogelijkheden. Ik kijk en reflecteer op wat ik waarneem. Op basis daarvan neem ik de volgende stap. Het klopt dus dat ik niet zomaar wat doe. Ik pas elke stap aan op de ervaring van de vorige. Dat gaat soms vanzelf achter elkaar door, soms neem ik even afstand. Dat kan even zijn, maar ook dagen of maanden. Dit blog begon ik gisteren. Het was nog niet af. Na een nachtje slapen en wat andere activiteiten tussendoor kwam ik tot deze laatste alinea. De kern van de zaak.
Door voor mijn gevoel maar wat te doen, ervaar ik en word ik me dingen bewust, waar de volgende stap op gebaseerd is. En die volgende stap voelt dan weer als 'ik doe maar wat' omdat ik me vrij voel. Vrij van de mening van anderen, vrij van 'hoe het hoort'.
Ik doe maar wat, dat maakt me gelukkig!
Reactie plaatsen
Reacties