Ongeduld en groene sprietjes

Eindelijk droge dagen en zonneschijn. Mondjesmaat, maar wat knap ik daar van op. Ik zie in de kas nog te weinig opkomen en mijn tomatenplantjes in de vensterbank lijken vooral op een kindje wat voorzichtig probeert los te staan. Wiebelend staan ze op hun stengeltjes. Ik hoop dat zonneschijn ze nog wat doet aansterken. Maar misschien moet ik ook maar gaan voor een tweede zaaironde. Met de pluksla in de kas heb ik dat vandaag al gedaan. Die kiemblaadjes kwamen voortvarend omhoog, om van de ene op de andere dag te zijn verdwenen. Opgevreten of weggerot? Ik denk het laatste. In de kas hoef ik nog geen water te geven, het grondwater loopt er lekker doorheen.

Van de week ben ik begonnen met het 'lenteklaar' maken van de bedden. Dat betekent vooral verwijderen van gras en brandnetels. Gedroogde stelen knijp ik fijn en verstrooi ik over de aarde. En ik ben verrast over wat er allemaal al weer opkomt. Ook wat ik vorig jaar heb gezaaid en waarvan ik me niet gerealiseerd heb dat ze blijvend zouden zijn. Ook zie ik veel zaailingen. Waar vorig jaar alles leeg en maagdelijk was zal nu een heel andere tuin ontstaan. Niet meer plantjes waar ik ze zaai of poot, maar plantjes waar ze er zelf zin in hebben. Dat wordt selecteren en verplanten. En natuurlijk nog van alles bijplanten. Ik heb ook nog nieuwe bedden aangelegd of bedden vergroot. 

De logeerkippen zijn er nog steeds. Vorig jaar liepen ze in een afgebakend stuk, met visnet overdekt, onder de sierkers. Voor meer beschutting tegen de winterkou heb ik ze verplaatst naar een plek buiten de levenstuin. Ze scharrelen daar al de hele winter en ik dacht dat ze het daar leuk genoeg vonden. Maar... ze hebben de jonge frisse groene sprietjes in mijn levenstuin ontdekt. Ik denk dat ik maatregelen moet nemen, ik weet alleen nog niet wat. Ze kruipen vrolijk door het dichte hek.