De redactie van het TV programma 'Zin in morgen' belde me in mei van dit jaar of ik mee wilde doen aan hun programma. Het verhaal van de Levenstuin had hen op de een of andere manier bereikt en hun interesse gewekt. Ik zei "Ja, dat wil ik wel", en we hadden een aangenaam gesprek. Het bleef daarna maandenlang stil en ik dacht dat het niet meer door zou gaan. Totdat ik kortgeleden werd gebeld met de vraag of ik nog steeds wilde meedoen en of ze dan woensdag zouden kunnen komen filmen. Ik was verrast en zei: "Ja, dat kan." De redactrice zei: "We willen in het programma graag dat de presentator samen met jou wat doet. Misschien valt er wat te oogsten waar Kim Lian je bij kan helpen? Wil je daar eens over nadenken? Ik bel morgen terug om een en ander verder te bespreken." Er ging een klein alarmbelletje in me rinkelen. Het woord 'oogsten' viel niet goed. Ik heb mijn levenstuin niet om te oogsten. Het zette me aan het denken over wat ik wél zou willen.
Het mag komen zo het komt
Ik vind het heerlijk om door zo'n vraag aan het denken te worden gezet. Ik kijk nog eens op de website van Zin in morgen. Zingeving, spiritualiteit en de manier waarop mensen daar invulling aan geven; van alles komt voorbij. Ik moet opeens denken aan wat me de week ervoor inviel naar aanleiding van de avond over de magie van creatie met kunstschilder Titus Meeuws; Ik wil me in het leven laten verrassen. Door mezelf of een ander. Ik wil ook graag dat andere mensen zich laten verrassen. Ja, dat is wat mij betreft het thema.
De volgende dag belt de redactrice me weer. Ik vertel mijn weerstand bij het woord 'oogsten' en ze begrijpt mijn punt. 'Verrassing' als thema vindt ze een leuk idee. "Oh, maar dan hoef ik niet een heel draaiplan uit te werken, dan laten we ons verrassen. Kim Lian en de regisseur kunnen daar wel mee omgaan."
Ik voel me begrepen en heb er alle vertrouwen in. We kunnen genoeg doen. Appels plukken, distels verwijderen, schommelen, tomaten plukken, meloen eten, het labyrint lopen, zaden oogsten. Als alles van tevoren al vastligt moet het ook zo gebeuren. Dat geeft mij spanning, want dan moet het wel kloppen en ik heb niet alles in de hand. Ik merk dat mijn behoefte aan verrassing me de vrijheid geeft om het te laten komen zo het komt. Ik voel dan veel meer een gedeelde verantwoordelijkheid. Ik krijg er nu ik dat heb uitgesproken steeds meer zin in.
Het gaat zoals ik ben; chaotisch structurerend.
Woensdag 13 september om 9 uur komen ze filmen. Al even voor 9 uur loop ik voor de deur van de Hooiberg bijna tegen Kim Lian van der Meij aan. Ik maak koffie en we raken meteen al over onze levens in gesprek. Wat een heerlijk mens. Na een kwartier zegt ze:"Wat gek dat de rest er nog niet is, ze zijn altijd keurig op tijd." We lopen naar buiten en zien daar een cameraman al druk op zijn knieën met bloemetjes en vlinders. De regisseur en geluidsman hebben al opnames gemaakt van de wind door de bomen. Ze waren dus keurig op tijd.
Al rondkijkend ontstaat het idee voor de eerste actie. Zaden plukken. En van het een komt het ander. Het gaat eigenlijk precies zoals ik het zelf doe. Ze moeten er wel een beetje om lachen. Zo chaotisch doen ze het eigenlijk nooit. Kim Lian fluistert me toe dat ze dit heerlijk vindt. Ze herkent er haar eigen manier van doen wel in. De regisseur houdt op een prettige manier in de gaten dat het associatieve denken en handelen niet helemaal uit de hand loopt en voor de TV-kijker nog enigszins te volgen zal zijn.
Er komen een paar bezoekers langs die vertellen wat zij met de levenstuin hebben. Leuk om hun mooie woorden te horen.
Na de lunch voeren Kim Lian en ik nog enkele gesprekken in de tuin. We lopen door het labyrint en ervaren wat het met ons doet. We knippen dode bloemen uit de dahlia's en eindigen in de kas. In de kas liggen nog twee meloenen te geuren. Rijp om te worden geoogst. Met elkaar eten we de meloenen in de septemberzon. Wat een heerlijke dag en wat een mooie gesprekken!
Wat een verrassing hoe we toch nog eindigen met de oogst!
De regisseur vraagt me nog op camera een tip voor de kijker te geven. Ik zeg: "Laat je verrassen!". Hij kijkt nadenkend. Afwegend of dit genoeg is ."Goed", zegt hij na enkele seconden.
Wanneer het wordt uitgezonden laat ik nog weten. Het zal ergens in oktober zijn. Ik ben benieuwd.
Verder onderzoek
De nadenkende blik van de regisseur doet mij nadenken over mijn oproep om je te laten verrassen. Wat vraag je daarmee van iemand? Kun of durf je je zomaar laten verrassen? Wat zeg ik er eigenlijk mee?
Voor mij is het:
Een uitnodiging die vraagt om een open houding zonder de controle te willen hebben over wat er gebeurt of kan gebeuren. Nieuwsgierig naar het onbekende.
Wat is het voor jou?
Reactie plaatsen
Reacties