Het gras is lang en bloeit. Het wordt zo lang dat het omvalt. De tijd dat ik er van geniet om paadjes door het gras te maaien is voorbij, het wordt tijd om het hoge gras te lijf te gaan. Ik hoopte nog het hoge gras gewoon te kunnen laten staan, maar dat is volgens de kenners geen optie. In de natuur wordt gras regelmatig kort gehouden door grazers en bij gebrek aan grazers moet je kunstmatig grazen met een maaier. Dus pak ik de zeis om te proberen of ik het kan. Al snel merk ik dat onze zeis te bot is om maar een enkele grasspriet te snijden en ik schaf me bij de Welkoop een strijker aan om het mes te slijpen. En daar ga ik.
In de heupswing
Het toeval wil dat ik op weg naar de winkel om een strijker te kopen een buurman zie zeisen. Ik spring van de fiets en vraag hem tips. Hij was vroeger boer en maait al zijn hele leven met een zeis. Hij laat me zien hoe hij het doet; Maar enkele centimeters per haal en elke dag een stukje omdat het best vermoeiend is. "Je moet vooral je lijf de swing laten maken, niet te veel met je armen werken", zegt hij. Mijn vraag is vooral waar ik dat gemaaide gras laat. Ga ik een hele hooiberg opzetten? "Ik maak broeihopen van het gemaaide gras. Ringslangen vinden dat leuk, zij leggen hun eieren erin." Hij neemt me mee naar zijn broeihoop. "Uiteindelijk verdwijnt dat gras vanzelf" zegt hij. Daar houd ik van. Ik heb wel ruimte voor zo'n broeihoop. Ik slijp de zeis en ga aan de slag.
Het is warm en het zweet gutst langs mijn gezicht, het prikt in mijn ogen. Maar ik vind het leuk! Nee, ik kan het nog niet goed. Soms sla ik in de grond, of er helemaal overheen. Langzaamaan zie ik resultaat. Het moedigt me aan om door te gaan. Die swing komt er steeds meer in. Ik voel mijn lijf, dit voelt zo oeraards. Ik voel me sterk, ik voel me de vrouw met de zeis!
Lang leve de eeuwigheid
De man met de zeis wordt geassocieerd met de dood. Maar de vrouw met de zeis voelt zich sterk.
Ik zoek op wat er is geschreven over de symboliek van de zeis. Bij de mystieke school lees ik het volgende:
De Zeis verwijst naar het einde van onze tijd op aarde. Het is een indrukwekkend symbool van de zekerheid van de dood waaraan geen mens kan ontsnappen. Hoewel we niet weten wanneer we onze stoffelijke jas afleggen, dienen we wel voorbereid te zijn op ons heengaan. We bereiden ons hierop voor door ons in dienst te stellen van het geestelijke, het Hoog Beginsel, en van onze medemens. We dienen de tijd die ons is gegeven goed te gebruiken door te werken aan het verbeteren van onszelf, zodat we goed voorbereid aan de terugreis kunnen beginnen. De Zeis is zowel het symbool voor het tijdelijke als voor het eeuwige omdat het ons herinnert aan de tijdelijke aard van ons stoffelijk lichaam maar ook aan de glorieuze eeuwigheid van onze ziel.
Echt iets voor een levenstuin ;-)
Wat er nog meer bloeit
Reactie plaatsen
Reacties