In honderdvierennegentig stappen naar binnen en in 194 stappen weer naar buiten en een ervaring rijker. Wat je ervaart hangt van jezelf af, van je intentie, je stemming, je vraag, je nieuwsgierigheid, je haastigheid of geduld. Al vanaf het eerste idee van de levenstuin wilde ik er een labyrint in aanleggen en vorige week was de tijd er rijp voor. Maanden geleden was ik al druk om uit te zoeken hoe je een labyrint kunt leggen en met welk materiaal. Ik kwam erop dat het pad van gras zou zijn en de afscheiding met houtsnippers. Ik heb me verdiept in de afmetingen en de rijbreedte (60 cm) van de grasmaaier werd de maat voor het gras. Voor de afscheiding leek me 20 cm goed. Met zeven paden kwam ik op een breedte van zo'n 15 maal 0,8 m = 12 meter. In december heb ik de uiterste punten ongeveer uitgezet en nu ik verder aan het inrichten ben wilde ik graag weten hoe het labyrint precies zou liggen in de ruimte. Samen met een vriendin heb ik het labyrint gelegd. Dat was nog spannend of het zou lukken met de kastanjeboom die er al jaren staat.
Dankzij de precizie van de vriendin is het gelukt! Met behulp van meetlint en stokjes van 80 cm legden we kring voor kring met houtsnippers neer. Het werd een beetje groter dan ik eerst had uitgezet en tot mijn grote verrassing viel de kastanjeboom precies op de grens.
Waarom een labyrint?
In de zomer van 2021 zat mijn moeder met een gebroken enkel in een revalidatiekliniek in Groningen. Wim en ik logeerden die zomer en herfst elke week een paar dagen in haar huis in Nietap. Na het avondeten trok ik er vaak nog even op de fiets op uit. Voor mij werd het een zomer van 'back down memory lane', dat mijn moeder enkele maanden later zou overlijden wist ik toen nog niet. Ik ontdekte dat de streek van mijn jeugd nu veel mooier is dan toen. Op een goed moment kwam ik zowaar een labyrint tegen. Thuisgekomen wilde ik daar meer van weten. De symboliek van naar binnen gaan (in jezelf) en weer naar buiten voelt voor mij als een natuurlijke beweging, onderdeel van de ontdekkingsreis die het leven is. Ik wilde thuis ook zo'n labyrint en ziet...
Een labyrint is anders dan een doolhof. In een labyrint is er maar één weg naar het midden, je hoeft alleen het pad maar te volgen. Zo eenvoudig is dat trouwens nog niet. Soms lijkt het alsof je er bijna bent en dan is er een wending die je weer helemaal naar de buitenkant leidt. Zoiets triggert het ongeduld in mij: 'Ben ik er nou nog niet?'. Daar kun je dan dieper op ingaan als je dat wilt. In een doolhof kun je verdwalen en moet je steeds zelf kiezen welke kant je op gaat. Dat doet weer heel andere dingen met een mens.
En dan weer verder
Nu duidelijk is hoeveel ruimte het labyrint in beslag neemt, krijg ik zicht op wat er verder nog kan. Ik voel de behoefte om de ingang met een paar struikjes te markeren en ik zie ook ruimte voor nog enkele rond lopende bloembedden. De volgende dag poot ik twee witte kornoelje struiken en zie dat er nog een verhoogde cirkel bij moet als een soort 'poortwachter'. Met takjes leg ik het neer. 's Nachts besef ik me dat dat het hart van de tuin wordt. Als ik ga meten ligt het denk ik behoorlijk in het midden. Daar ga ik een bontgekleurd bloemenfeest van maken. Volgende week ga ik hier mee verder.
Ondertussen groeit in de kas o.a. de snijsla, bloeit de eerste aardbei en is de bolderik ontkiemd.
Reactie plaatsen
Reacties