Sinds ik bijna een jaar geleden begon met de aanleg van mijn levenstuin voel ik me blij en gelukkig. Waar de wereldverbeteraar in me zich voor die tijd nog regelmatig kon opwinden over onrecht en machtsmisbruik in de wereld, lijkt dat nu ver weg. Het is er wel en ik kan me ook nog steeds verbazen over politieke spelletjes en wat mensen elkaar en de wereld aandoen, maar ik voel me er niet meer machteloos bij. In mijn tuin, en hoe ook anderen daar van meegenieten en geïnspireerd raken, vind ik mijn bestemming. Het geeft mijn leven zin en ik zie er mijn bijdrage aan een betere wereld in. Hoe klein die ook is. Maar soms.....
Daar is hij weer...
De oorlog in Oekraïne, de klimaatstrijd, de vluchtelingen, de strijders overal in de wereld, ik kon het allemaal laten waar het was. De massale vernietiging van alle andere levende organismen op Aarde door de mens raakt me wel. Daar doe ik ook wat aan voorzover dat binnen mijn invloedssfeer ligt. Dat doe ik al mijn hele leven.
Die oorlogen en strijd kon ik dus laten voor wat het was, totdat er weer een nieuwe oorlog uitbreekt. Hamas valt Israel aan een ik hoor Rutte, als vertegenwoordiger van ons land, in een interview zeggen dat Nederland de Israëlische acties steunt. Dat wij Israel steunen. Dit vind ik veel te snel en te kort door de bocht. Zoveel leed, zoveel ellende, zoveel onderdrukking, zoveel verhevenheid.... Ik voel me klein. De wereldverbeteraar en de mediator in me, ze worden weer onrustig. Het blije tuinmeisje in me voelt zich even niet meer van deze wereld. Mag ik blij zijn in mijn kleine wereld terwijl er in de grote wereld zoveel ellende is?
Kleinkinderen
Gelukkig hebben we kleinkinderen. Zaterdag was mijn zoon hier met zijn dochter en zoontje van 3 en 1,5 jaar. Loa van 3 jaar is dol op bloemen en alles wat roze is. "Oma mag ik roze bloemen plukken?". De vorige keer deden we dat ook en ze weet precies waar ze moet zijn. Ze plukt ze met korte steel, van alles eentje. Het is heerlijk haar in haar roze jurk met rode hartjes door de tuin te zien dartelen. Ik maak foto's en een filmpje. Met de bloemetjes als een boeketje in haar hand draait ze naar me toe. "Ik heb alles", zegt ze kijkend naar haar bloemetjes. "Ik heb alles", dat zinnetje galmt in me na. Vrolijk huppelt ze verder om met de bloemen in haar hand rondjes te lopen in het labyrint. "Daaaag oma", roept ze enthousiast rennend. Het bloemenmeisje in me voelt zich verbonden met dit blije kind.
Met wie wil ik mij verbinden?
De volwassen Cora is de regisseur van al die delen in me. Ik kan kiezen of ik me laat leiden door het deel dat zegt dat ik me in moet houden omdat er op de wereld zoveel ellende is, of laat ik me leiden door het deel wat haar blijdschap om de verwondering van wat er in haar eigen omgeving groeit en bloeit, wil delen met de hele wereld. Ik wil me verbinden met het blije kind dat in ieder mens, soms diep verborgen, aanwezig is. In contact met andere mensen ben ik daar altijd naar op zoek. Uit die verbinding haal ik mijn levensenergie.
Nu ik dit schrijf realiseer ik me dat het delen van die verwondering, die blijdschap, mijn manier is om bij te dragen aan vrede op aarde. Dus ja... ik mag blij zijn!
Reactie plaatsen
Reacties