Ik vind het een wonder. Je stopt een heel klein aardappeltje in de grond en enkele maanden later schep je er handenvol kanjers uit. Dat de vaste grond waar je ze in hebt gestopt door de groei van de aardappels veel ruller is geworden, krijg je op de koop toe. Net als met zaadjes. Ieniemienie kleine stipjes verspreidde ik over de aarde. Soms duurt het lang, soms gaat het snel, maar er komen blaadjes uit die uitgroeien tot hele gewassen. Of het nu aubergines, sla, andijvie of leeuwenbekjes zijn, ze gaan bloeien en produceren heel veel zaadjes. Onder de juiste omstandigheden, zoals genoeg licht, water, temperatuur en het ontbreken van vraatzuchtige vijanden, groeit er weer een nieuw plantje uit. Dat kan snel gaan. Eigenlijk gaat het bij mensen natuurlijk net zo. Een ieniemienie zaadje en een eitje, goede omstandigheden en je hebt een nieuw mensje. Die cellen die zich delen in ongekend tempo en blijkbaar weten wat ze moeten doen en worden. Wat een overdaad in potentie. Hoe gaan we daar eigenlijk mee om?
Delen als middel voor contact
In mijn levenstuin heerst overdaad. De afgelopen weken waren er heel veel bessen, pruimen, bloemen, brandnetels, courgettes, distels, bijen, aardappels, eksters en nog meer bloemen. Het gras en riet staan er groen bij. Er was water genoeg. Gelukkig zijn er liefhebbers om deze overdaad mee te delen. "Waarom zet je geen kraam bij de weg?" vroeg iemand. Ik wil dat niet.
Mensen mogen de tuin in komen en als er iets van hun gading is geef ik dat graag, maar ik wil er geen geld voor. Ik wil contact. De bloemen, de vruchten zijn voor mij een middel om met mensen in contact te komen, aandacht te geven en te krijgen. Meer is het niet. Dat is voor mij de waarde van wat ik heb. Het gaat om uitwisseling van energie, een intentie. Dat heb ik niet met een kraampje aan de weg waar mensen iets nemen en eventueel geld in een potje doen. Ik wil dus geven, mijn overdaad delen, met aandacht. Dat vraagt om mensen die kunnen ontvangen. En die zijn er gelukkig. Soms brengen ze iets tastbaars mee vanuit hun eigen overdaad, meestal brengen ze een glimlach, een ervaring, aandacht voor de tuin.
Ik realiseer me hoe bijzonder mijn situatie is. Ik heb een stukje grond, ik heb zaden, bomen, struiken en plantjes. Ik heb water en een beetje plantenkennis. De rest weet ik bij elkaar te sprokkelen. Het brengt me wat ik nodig heb. Plezier, iets om me over te verwonderen en waar ik meer van wil weten. Het brengt me eten, schoonheid, iets om elke dag mijn bed voor uit te komen, materiaal voor uitwisseling van intentie en energie. Ik word hier zo blij van! En die blijdschap deel ik graag.
Vrede door overdaad te delen?
Zouden we de onvrede uit de wereld kunnen helpen als iedereen een klein stukje land zou hebben? Ik schrijf dit en weet nu al dat het niet zo is. Dan krijgen we ruzie over water, de goede stukjes en weet ik wat. Maar hoe zou het zijn als de een het leuk vindt om een koe te houden, de ander graag een schaap om iets met wol te doen, weer een ander wil graag een stukje bos om meubels te kunnen maken. En dan heb je nog degene die alleen maar af en toe even langskomt bij de mensen die wilgen hebben omdat hij manden vlecht van wilgentenen. Die is tevreden met een huisje op een plek aan het water waar verder niets groeit. Wat zou dat mooi zijn. Volgens mij creëren we dan overdaad, van alles om te delen.
Het doet me weer denken aan het inzicht dat ik kreeg toen mijn man Wim bijna dood op de IC lag na een infarct in de hersenstam. Ik realiseerde me dat het werk waar ik toen mijn brood mee verdiende er helemaal niet toe deed. Ik wilde verder leven in liefde voor elkaar met respect voor de omgeving. Hoe daar invulling aan te geven leer ik steeds beter. Ook in een wereld waarin vertrouwen en vrede te ver weg lijken om de overdaad te delen.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een prachtig verhaal Cora. Jij realiseert je dromen. De dromen van vele mensen! Zo fijn om jou te kennen!