Kou
Ik heb ernstig last van ongeduld. Sta ik in de kas plantjes te verspenen met het geluid van kletterende hagelstenen op de ruiten. In maart kan dat nog, maar de laatste dagen van april? Pas op 29 en 30 april zijn blote armen buiten warm genoeg. Mijn zaailingen liggen te huiveren in hun aangeharkte bed, de kat en de ekster krabben er lekker in om. Ik wil bloemen!
Dan hebben we ook nog die zogenaamde IJsheiligen. De katholieke heiligen Marmeritus, Pancratius, Servatius en Bonifatius vieren van 11 t/m 14 mei hun naamdag. En dat doen ze soms met een periode van kou. En prille plantjes houden daar niet van, dus moet je eigenlijk alles wat niet tegen de kou kan tot de 14e mei binnen houden, of in ieder geval beschermen. Meestal trek ik me van al dit soort dingen niet zoveel aan, maar ik leer. Mijn aardappels heb ik best vroeg gepoot. Het duurde lang voor ik de eerste blaadjes boven de grond zag komen.
Vorige week was het zover. Heel voorzichtig. Toen ik eergisteren ging kijken hoe het met de aardappelplanten was, zag ik bruine blaadjes. Even dacht ik aan een merkwaardige ziekte of een gebrek. Maar via Google ontdekte ik al heel snel dat aardappelplantjes echt niet tegen de vorst kunnen. Ik had ze moeten beschermen door ze af te dekken. Oeps. Gelukkig hadden nog lang niet alle aardappels hun kop boven het maaiveld uitgestoken. Ik hoop dat de rest gewoon verder groeit. Ga ik ze nou bij de volgende kans op nachtvorst beschermen? Ik weet het niet. Ik vertrouw erop dat de IJsheiligen ook last hebben van klimaatverandering.
Een beetje bescherming
Met een kas wapen je je eigenlijk tegen de de wat wredere kanten van de natuur. Hagel, wind, stortbuien en heel erge kou hou je een beetje buiten. Waar ik de natuurwetten toch wel wil respecteren, speel ik vals met een kas. Ik kweek bloemen in de versnelling en eet sla en spinazie als dat eigenlijk nog niet kan. Deze week heb ik de tomaten plantjes bevrijd van hun knellende potjes op mijn vensterbank. Ik heb de bedden in de kas met raapstelen en spinazie, waar ik ik weet niet hoeveel kilo's van heb kunnen snijden, opgeruimd. De bodem een beetje vertroeteld, onkruidjes verwijderd en gaatjes gegraven voor de tomatenplanten. Wat me opviel... veel wormen, mieren en van het karton wat ik op het oorspronkelijke gras heb gelegd, zag ik niets meer terug. Wel nog wat restjes dood gras. Dat is dus geslaagd.
De aubergines, meloenen en paprika's, laat ik nog even beschermd in huis. Ik wil de IJsheiligen niet onnodig tarten.
Wat wél kan
Door de beperking van de wetten van de natuur, word ik dus gedwongen mijn ongeduld te beperken. Het dwingt me om te kijken naar wat er wél kan. Ik snijd het, te zeer in de bedoelde plantenbedden opdringende, gras bij. Ik bereid nog wat met worteldoek afgedekte stukken gras voor op de nieuwe functie: bloemen laten groeien. Op een zo'n afgedekt gedeelte lag een stuk betongaas. Ook nog wat wilgenstaken. En opeens zag ik daar een prachtig raamwerk om in de zomer als steun te fungeren voor mijn dahlia's. De plek diende zich ook spontaan aan. Nog meer gras maakt plek voor bloemen. Tenminste als het dat toelaat. Maar daar ga ik mijn best voor doen. Afdekken lijkt een heel natuurlijke methode.
Reactie plaatsen
Reacties