Overal in huis en in de kas staan bakken en potjes met plantjes in wording. Voorzichtig piepen de kiembladen uit de zonnebloempitten. Om het gipskruid te zien opkomen, heb je bijna een vergrootglas nodig. Het gaat me allemaal niet snel genoeg. Ik wil bloemen! Daarom heb ik voor Pasen bloeiende violen in het tuincentrum gekocht. Dat ziet er meteen zo heel anders uit. Toch komt alles wat ik tot nu toe gezaaid heb wel degelijk op. De ene plant ontkiemt al binnen enkele dagen, terwijl andere er weken over doen. Op veel zaadzakjes staat de kiemtijd, maar daar kwam ik pas de afgelopen week achter. Mijn geduld wordt af en toe behoorlijk op de proef gesteld en dan gaat het niet alleen over de kiemtijd, maar er is bijvoorbeeld ook nog het weer. Regen en kou, niet echt groeizaam weer. Zo leuk hoe ik het creëren van nieuw leven niet in eigen hand heb, maar ben overgeleverd aan de omstandigheden waar ik weinig/geen invloed op heb. Maakbaarheid heeft toch zijn grenzen.
Grenzen aan maakbaarheid
Ik merk dat mijn ongeduld wordt gevoed door wat ik bij anderen zie. Trucjes om groeiprocessen te beïnvloeden en versnellen worden op social media volop gedeeld. Ook al wil ik het niet, het beïnvloedt me toch. Mooie potjes, betere grond, groeilampen, in de kas of volle grond.... als beginner ben ik heel ontvankelijk voor de 'wijsheid' van anderen. Toch blijkt dat mijn eigen kompas eigenlijk heel zo gek niet is afgesteld. Hoe minder ik me door van alles laat afleiden, hoe scherper ik ben. Ook mijn ongeduld is dan veel minder aanwezig, mijn focus ligt veel meer bij wat er op het moment zelf aan de orde is. Als ik op die manier aan de gang ben, dient zich wat er gedaan kan worden vanzelf aan. Ik taal dan niet naar mijn iPhone. Vergeet ook foto's te maken. De waterhoentjes lopen druk in de grond pikkend, om me heen. Bij elke schep die ik in de aarde zet, krioelen de wormen, duizendpoten en andere primitieve gruwels me tegemoet. Zij leveren op hun eigen manier een bijdrage aan het leven in de tuin. Daar hoef ik niets voor de organiseren, of te doen. Eigenlijk is het vooral een kwestie van 'niet doen, maar laten'. Takjes, bladeren, maaisel, allemaal voer voor die beestjes, als ik het laat. De behoefte om de boel te willen reguleren en versnellen werkt de natuurlijke samenwerking eigenlijk juist tegen. Maar toch laat ik het niet helemaal maar gaan. Ik heb toch wel een beetje behoefte aan structuur en heb ook nog een eigen wil. Een labyrint ontstaat bijvoorbeeld niet vanzelf, daar moet ik toch wel wat voor doen. En als ik bloemen en struiken wil die er niet vanzelf komen, dan moet ik gaan verzamelen en aanplanten. Wat me ook helpt is het volgen van de Mengelmoestuin op social media. Hoe geruststellend te lezen dat bijvoorbeeld brandnetels en zevenblad geen plaag hoeven te zijn.
Maar wat met akkerdistels en grote berenklauwen?
Ze komen al oppiepen, zelfs in de kas; distels. De schapen die hier de vorige jaren liepen, hielden niet van distels. Eens in de zoveel tijd liep ik het veld door om de distels er zo goed mogelijk met de hele penwortel uit te trekken. Op zich geven ze mooie bloemen en de bijtjes en vogels zijn er dol op maar toch... ze prikken gewoon door het karton en de compostlaag heen. Wat moet ik doen?
Een andere prachtige bloem is de berenklauw. Ook daarop veel bijtjes en andere vliegers. Ze staan (nog) niet in de levenstuin, maar wel langs het pad er naartoe. Ik knip er elk jaar de bloemen uit voordat ze hun zaad verspreiden en houd de bladeren zoveel mogelijk binnen de perken. Maar het lijkt of ze hun kracht nu niet zetten in het zaad, maar in het verspreiden via de bodem. Ook hier hoor ik graag wijze raad.
De tuin op 8 april 2023
Regelmatig kijk even van bovenaf door het raam van de badkamer voor een 'helicpterview'. Deze foto maakte ik op 8 april. Ik had net voor het eerst paadjes gemaaid.
Reactie plaatsen
Reacties