Toen we hier 15 jaar geleden kwamen wonen, hebben we meteen wilgentakken in de grond langs de sloot gezet opdat we zo'n karakteristieke rij knotwilgen zouden krijgen. Het is inmiddels zo'n drie jaar geleden dat ze voor het laatst geknot zijn. Tijd voor een volgende knotbeurt. Ik vind het verbazingwekkend hoeveel dikke takken zo'n basisstam kan dragen. In de jaren is er tijdens een storm één boom omgewaaid. De rest staat er stevig bij.
Structuur
Wat ik mooi vind in het landschap zijn bomenrijen. In Toscane de overbekende cipressen en in Duitsland ontdekten we van de zomer de lanen van lindebomen en eiken in Mecklenburg-Vorpommern. Het was er net Toscane. Maar wij hebben het in ons land ook langs oude wegen en oprijlanen. Hier in het Groene Hart hebben we nog rijen knotwilgen langs de sloten en landwegen. Ze geven een verticaal zicht op de indeling van het landschap. Ze geven structuur.
Structuur in mijn pluktuin in wording is nog zeer beperkt. Aan vier zijden is het omgrenst door sloten. Aan twee zijden staan er bomen langs de sloot. In het veld staan verspreid drie bomen. Inmiddels heb ik vijf borders uitgezet met worteldoek en ik heb worteldoek gelegd op de plek waar de kas gaat komen. Ik heb in mijn hoofd de plek voor een labyrint, een slingerend pad met aan beide kanten bloemen en dat is het tot nu.
Iemand suggereerde me dat ik contact op zou nemen met zo'n TV programma waar ze een tuin voor je aanleggen. Ik kijk graag naar die programma's maar ik moet er voor mezelf niet aan denken. Het zou me de pret van mijn ontdekkingsreis ontnemen. Ik vind het leuker om stapje voor stapje te creëren, om het organisch te laten ontstaan. Eigenlijk net als hoe ik schilderijen maak.
En zo ben ik begonnen met het knotten van de wilgen met de gedachte iets met de takken te willen doen. Een dag later kom ik ergens waar ik ontdek wat een heggetje met een tuin doet. Het biedt beslotenheid. Ik besluit met de taken een afscheiding te maken langs de perken.
Een vriendin komt langs en ik vraag haar of ze zin heeft om te helpen. "Heb je een touwtje en een centimeter?" vraagt ze, "het moet wel recht". Ik moet lachen, zelf zou ik het uit de losse pols doen met een eerste afgezaagde stok als maat, maar met touw en centimeter hebben we in no time de lijn uitgezet. Met een grondboor maak ik gaten terwijl zij de daarin te plaatsen wilgenstokken op maat zaagt. In de vette klei blijven de stokken goed staan en ik begin er de takken tussendoor te vlechten. Het begin van een 'heggetje', en wat voelt dit al fijn! We poten samen op de kop een sierappelboompje. Mijn moeder had zo'n boom in de tuin waar ze met kerst takken van plukte om het huis te versieren. Ik vind dit een mooi gedenkteken. Vorig jaar om deze tijd waren we druk om haar huis leeg te ruimen.
Twee dagen later komt de zoon van Wim de grote takken zagen. Er komen weer een heleboel takken om te verwerken. Ik besluit langs de kant van de weg nog zo'n afscheiding te maken. Nu met wat hogere stokken die op die plek uit mogen groeien tot boompjes.
Boompjes maken met boompjes
.Het stekken van de wilgen gaat zo gemakkelijk, dat ik me afvraag of ik de vlier in mijn voortuin ook op die manier zou kunnen vermeerderen. En ja, ik vind een artikel waarin staat hoe dat moet. Iets anders dan met de wilgen maar dat is juist leuk. Ik heb nu een aarden bloempot gevuld met zand en daar zes takjes van de vlier gestoken. De bloempot in de aarde gegraven en nu maar hopen dat ze wortel schieten.
Nu ik zo met de wilgentakken bezig ben en eigenlijk boompjes met boompjes maak, herinner ik me weer hoe ik in de tuinen bij mijn eerdere huizen altijd bezig was om planten met planten te maken. In de herfst of voorjaar splitste en deelde ik planten met andere tuinliefhebbers. Ik verheug me erop om volgend jaar ook weer van alles te delen te hebben. Voor wie wilgentakken wil.... die heb ik nu al. Er moeten nog drie wilgen geknot.
Reactie plaatsen
Reacties