De crisis van een veertiger

Ik nam ontslag en werd ZZP-er. Ik werd projectleider voor projecten voor de ontwikkeling van mens en leefomgeving. Ik deed leuke projecten en kwam erachter dat de worsteling van de boeren waar ik mee werkte ook een worsteling in mijzelf was. Het was een worsteling tussen passie en systeem. Een opleiding hypnotherapie bracht me dichter bij mijn gevoel en vergrote vooral het vertrouwen in mij intuïtie. De wereld die ik van mezelf moest verbeteren werd steeds kleiner. Dat gaf rust. Een reis naar Kenia bevestigde dat gevoel. Ik zag daar het effect van het geven van ontwikkelingshulp. Mensen gingen zitten wachten in plaats van het heft in eigen handen te nemen. 

Toen ik mijn huidige partner leerde kennen was hij voor mij het voorbeeld van hoe je de regie neemt in je eigen leven en het systeem daarbij voor je te laten werken in plaats van er tegen te vechten zoals ik dat deed. Met hem veranderde  het strijdveld van de hele wereld in die van onze leefwereld, zeker toen hij door een hersenstaminfarct gehandicapt raakte. 

De vrijheid van nu

Het duurde even voor ik in het leven naast een gehandicapte man die afhankelijk is van mijn hulp, mezelf hervond. Jaren dacht ik het leven van mantelzorgers te moeten verbeteren door te strijden voor maatschappelijke erkenning van de waarde van de zorg die zij verlenen. Ik wilde als mantelzorger serieus genomen worden door professionals en beleidsmakers. Dat is me niet gelukt. Het bleek er om te gaan dat ik mezelf serieus ging nemen. En zo kwam ik er uiteindelijk op dat ik niet de hele wereld kan redden maar dat ik wel mijn best kan doen om goed voor mezelf te zorgen. Dat besef bracht me thuis. Mijn tuin heeft mij weer tot leven gebracht. Daarom is het een levenstuin.

Ik bleek niet in staat de wereld te verbeteren, maar wel mezelf. En nu merk ik dat dat juist mijn bijdrage aan een betere wereld is.

Dat is wat ik heb te delen. Het besef dat je je vrij kunt voelen binnen de beperkingen die er zijn. 

Levensweg